ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 653 กำหนดว่า "การกู้ยืมเงินกว่าสองพันบาทขึ้นไปนั้น ถ้ามิได้มีหลักฐานแห่งการกู้ยืมเป็นหนังสืออย่างใดอย่างหนึ่งลงลายมือชื่อผู้ยืมเป็นสำคัญ จะฟ้องร้องให้บังคับคดีหาได้ไม่

         ในการกู้ยืมเงินมีหลักฐานเป็นหนังสือนั้น ท่านว่าจะนำสืบการใช้เงินได้ต่อเมื่อมีหลักฐานเป็นหนังสืออย่างใดอย่างหนึ่งลงลายมือชื่อผู้ให้ยืมมาแสดง หรือเอกสารอันเป็นหลักฐานแห่งการกู้ยืมนั้นได้เวนคืนแล้ว หรือได้แทงเพิกถอนลงในเอกสารนั้นแล้ว"

        จะเห็นได้ว่ามาตรา 653 กำหนดไว้โดยมีรายละเอียดปลีกย่อยที่ต้องทำความเข้าใจ ประการแรก กฎหมายกำหนดว่า "การกู้ยืมเงินกว่าสองพันบาทขึ้นไป" เห็นได้ว่าการที่จะต้องปฎิบัติตามเงื่อนไขของมาตรานี้ต้องพิจารณาถึงจุดเริ่มต้นเสียก่อนว่ามีการกู้ยืมเงินกว่าสองพันบาทหรือไม่ หากไม่เกินกว่าสองพันบาทย่อมไม่เข้าเงื่อนไขว่าจะต้องมีหลักฐานใดตามที่กฎหมายกำหนด สามารถฟ้องร้องต่อศาลเพื่อเรียกเงินที่ผู้กู้ได้เอาไปคืนได้โดยไม่ต้องใช้หลักฐานเป็นหนังสือ

        แต่หากพิจารณาแล้วเห็นว่าเป็นการกู้ยืมเงินเกินกว่าสองพันบาท เรื่องที่ต้องพิจารณาต่อมาคือจะต้องจัดทำหลักฐานอะไรบ้าง โดยกฎหมายกำหนดไว้ว่า "หลักฐานแห่งการกู้ยืมเป็นหนังสืออย่างใดอย่างหนึ่งลงลายมือชื่อผู้ยืมเป็นสำคัญ" ซึ่งเป็นข้อความทางกฎหมายที่อ่านแล้วอาจยากต่อการทำความเข้าใจ จึงขออธิบายด้วยภาษาปัจจุบัน คือ เป็นเอกสารอะไรก็ได้ที่มีข้อความแสดงให้เห็นว่าใครตกลงกู้ยืมเงินกับใคร และผู้กู้ยืมต้องลงชื่อในเอกสารกู้ยืมนั้นด้วยเป็นสิ่งสำคัญ เพียงเท่านี้ก็นำหลักฐานไปแนบประกอบการฟ้องร้องบังคับคดีต่อศาลได้แล้ว

        ส่วนเมื่อมีหลักฐานการกู้ยืมเงินแล้วจะมีผลเป็นโมฆะ หรือเป็นโมฆียะก็เป็นไปตามเจตนาที่แท้จริงในการทำสัญญานั้นๆ และเป็นเรื่องของความสามารถในการเข้าทำสัญญาของแต่ละบุคคล รวมถึงจำนวนอากรแสตมป์ที่ต้องปิด ต้องทำสำเนาให้คู่สัญญาถือไว้ฝ่ายละฉบับหรือไม่ ซึ่งเป็นรายละเอียดปลีกย่อยที่ต้องศึกษาทำความเข้าใจประกอบด้วย แต่เป็นเงื่อนไขทางกฎหมายที่ง่ายต่อการทำความเข้าใจ สามารถศึกษาทำความเข้าใจเองได้.

ทนายความสาธิต

BLUEPEN LAW OFFICE