เมื่อเกิดเหตุที่กระทบต่อสิทธิต่างๆ หน่วยงานหรือบุคคลแรกที่คนส่วนมากมักจะนึกถึงคือเจ้าพนักงานตำรวจที่ประจำอยู่ในสถานีใกล้ที่พักอาศัยเพราะเป็นหน่วยงานที่เปิดทำการตลอด 24 ชม.แต่รู้หรือไม่ว่าการที่เรานำเรื่องราวไปเล่าให้เจ้าพนักงานตำรวจฟังนั้น มีเงื่อนไขที่เรื่องนั้นจะกลายเป็นคดีความในอนาคตหรืออาจเป็นเพียงเรื่องเล่าที่เจ้าพนักงานรับทราบแล้วบันทึกไว้เท่านั้น การเล่าเรื่องจะเป็นคดีความนั้นต้องอ้างอิงบทนิยามตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา

        “คำร้องทุกข์ หมายความถึง การที่ผู้เสียหายได้กล่าวหาต่อเจ้าหน้าที่ตามบทบัญญัติแห่งประมวลกฎหมายนี้ว่ามีผู้กระทำความผิดขึ้น จะรู้ตัวผู้กระทำความผิดหรือไม่ก็ตาม ซึ่งกระทำให้เกิดความเสียหายแก่ผู้เสียหาย และการกล่าวหาเช่นนั้นได้กล่าวโดยมีเจตนาจะให้ผู้กระทำความผิดได้รับโทษ"

       เมื่อมีบทนิยามก็ต้องถอดองค์ประกอบที่เรียบเรียงเขียนกันมา พอจะสรุปความได้ว่า

       1 ผู้เสียหาย กล่าวหาต่อเจ้าหน้าที่ว่ามีผู้กระทำความผิดขึ้น

       2 ไม่สนใจว่าผู้เสียหายยจะรู้ตัวคนทำความผิดหรือไม่

       3 การกล่าวหาต้องมีเจตนาให้ผู้กระทำความผิดได้รับโทษ

       การร้องทุกข์ที่กลายเป็นเรื่องเล่านั้นมักไม่เกิดจากความผิดพลาดในข้อ 1 และ 2 แต่จะมีเงื่อนไขที่ 3 ที่พลาดมากที่สุด คือ เล่าตั้งแต่ต้นจนจบแต่กลับไม่ได้บอกกับเจ้าพนักงานว่าต้องการให้ผู้กระทำความผิดได้รับโทษ จากต้องการเป็นคดีก็กลายเป็นแค่การเล่าสู่กันฟังแล้วเจ้าพนักงานก็ลงบันทึกไว้ให้ เมื่อเราเข้าใจไปเองว่าทำครบแล้วก็กลับบ้านสุดท้ายก็ต้องมาบันทึกเพิ่มเติมว่ามีความต้องการให้ผู้กระทำความผิดได้รับโทษจึงจะเข้าเรื่องเป็นคดี

     เมื่อพูดถึงคำว่าร้องทุกข์ คนส่วนมากมักจะมีคำสร้อยว่า "กล่าวโทษ" ตามมาด้วยเสมอ ก่อนอื่นต้องเข้าใจก่อนว่าร้องทุกข์และกล่าวโทษ ไม่ใช่คำเดียวกัน และที่สำคัญคือมีความหมายต่างกันอีกด้วย ร้องทุกข์ ใช้กับผู้เสียหาย แต่กล่าวโทษใช้สำหรับ คนอื่นที่ไม่ใช่ผู้เสียหายแต่ได้กล่าวหาต่อเจ้าหน้าที่ ว่ามีบุคคลรู้ตัวหรือไม่ตาม ได้กระทำความผิดอย่างหนึ่งขึ้น

     เพื่อไม่ให้เกิดความผิดพลาดจากร้องทุกข์กลายเป็นเพียงเล่าเรื่องแล้วบันทึกไว้ อย่าลืมแสดงเจตนาว่าที่มาเล่าให้กับเจ้าพนักงานตำรวจฟังเพราะต้องการให้ผู้กระทำความผิดได้รับโทษ.

ทนายความสาธิต

BLUEPEN LAW OFFICE