พระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน พ.ศ. 2541 มาตรา 5 บทนิยาม กำหนดว่า “วันหยุด” หมายความว่า วันที่กำหนดให้ลูกจ้างหยุดประจำสัปดาห์ หยุดตามประเพณี หรือหยุดพักผ่อนประจำปี  และกำหนดว่า “วันลา” หมายความว่า วันที่ลูกจ้างลาป่วย ลาเพื่อทำหมัน ลาเพื่อกิจธุระอันจำเป็น ลาเพื่อรับราชการทหาร ลาเพื่อการฝึกอบรมหรือพัฒนาความรู้ความสามารถ หรือลาเพื่อคลอดบุตร

        เมื่อเราพิจารณาโดยเรียงลำดับของคำแล้วจะเห็นได้ว่า "วันหยุด" ตามที่กฎหมายกำหนดไว้นั้นมีจำนวนเพียง 3 ประเภท ได้แก่

1 วันหยุดประจำสัปดาห์

2 วันหยุดตามประเพณี

3 วันหยุดพักผ่อนประจำปี

        ซึ่งเป็นการอ่านโดยสรุปที่หลายคนจะลืมหรือตัดคำสำคัญออกไปนั่่นคือคำว่า "วันที่กำหนดให้ลูกจ้างหยุด.." ผู้ที่สามารถกำหนดให้ลูกจ้างหยุดได้นั้นคงมีแต่เพียงนายจ้าง ดังนั้นโดยหลักเมื่อเป็นเรื่องที่นายจ้างกำหนดให้เป็นวันหยุดแล้ว ก็ไม่จำเป็นต้องขออนุญาตเพื่อหยุดอีก เว้นแต่มีการตกลงระหว่างนายจ้างกับลูกจ้างว่ามีความต้องการหยุดในวันใดซึ่งการคกลงต้องเป็นไปตามที่กฎหมายกำหนด

        ส่วนวันลาตามที่กฎหมายกำหนดนั้นมี จำนวน 6 ประเภท ตามรายละเอียดข้างต้น ข้อสังเกตคือบทนิยามเขียนเพียงว่าวันลา หมายความว่า วันที่ลูกจ้างลา...ไม่ได้กำหนดว่าจะต้องมีวิธีการขั้นตอนอย่างไร จึงต้องไปอ่านในรายละเอียดแต่ละมาตราที่เกี่ยวข้องกับการลานั้นๆ แต่เมื่อดูรายละเอียดการลาแต่ละประเภทแล้วก็พอจะสรุปรูปแบบการลาได้ประมาณสามรูปแบบ คือ

1 ลาแบบที่ต้องแจ้งการลา และต้องได้รับอนุญาตเสียก่อนจึงสามารถลาได้

2 ลาแบบที่ต้องแจ้งการลา แต่ ไม่ต้องได้รับอนุญาตก็ลาได้

3 หยุดงานไปก่อนแล้วค่อยแจ้งการลาในลักษณะแจ้งเพื่อทราบในภายหลัง ซึ่งต้องดูรายละเอียดเป็นเรื่องๆไป

ทนายความสาธิต

BLUEPEN LAW OFFICE